معمولاً ترجیح بر آن است که نقطه کار پمپ در نزدیکی دبی بهترین نقطه عملکردی انتخاب شود و از لحاظ استانداردی بین 80 تا 100 درصد دبی نقطه بهینه قرار گیرد. پارامترهایی نظیر دبی مینیمم و ماکسیمم که معمولاً از منظر سطح ارتعاشات ، سطح نویز و نیز از منظر میزان نیروهای شعاعی و محوری تعیین می­شوند، معمولاً از داده های سازنده پمپ قابل استحصال خواهد بود. علاوه بر پارامترهای هد و دبی و توان و راندمان، بحث کاویتاسیون نیز بایستی کنترل شود.  

برای پمپ­هایی که بصورت سری کار می­کنند، بایستی منحنی­های عملکرد هر پمپ جمع شوند و تلفات میان آن دو کسر گردد و منحنی کلی مجموعه­ی پمپها بر حسب دبی بدست آید. همچنین برای پمپ­هایی که بصورت موازی کار می­کنند(معمولاً پمپهای یکسان با یکدیگر موازی می­شوند)، در هر هد متناظر، دبی­ها با یکدیگر جمع می­شود و منحنی پمپ­های سری­شده رسم می­گردند و تلاقی منحنی سیستم با منحنی پمپ­های سری شده ، نقطه کار پمپ­ها را مشخص می­کند.

در کنار ملاحظات هیدرولیکی، ملاحظات مکانیکی نیز بایستی درنظر گرفته شود. اثرات بیشترین فشار رانش و دمای سیال پمپاژ، انتخاب آب­بند مکانیکی و الزامات خنک­کاری، سطح ارتعاشات و نویزهای حاصل از کارکرد پمپ، انتخاب جنس مناسب برای اجزای پمپ در مقابل سیالات خورنده و ساینده با درنظر گرفتن الزامات استحکام و دما از جمله مواردی است که در انتخاب پمپ بایستی لحاظ گردد.

انتخاب موتور الکتریکی و نحوه­ی راه­اندازی آن نیز از جمله ملاحظاتی است که انتخاب پمپ را تکمیل می­کند.